Ποιος είναι μουσικός; Είναι μια από εκείνες τις ερωτήσεις που φαίνονται πολύ εύκολες για να χρειαστεί να τις ρωτήσετε μέχρι να τις τεθούν. Και μην αισθάνεστε άσχημα αν δεν μπορείτε να βρείτε έναν σαφή ορισμό, ακόμη και τα ελίτ λεξικά του κόσμου δύσκολα θα μπορούσαν να συμφωνήσουν σε έναν. Το λεξικό του Κέιμπριτζ προτείνει έναν ορισμό του «ένα άτομο που είναι ικανό να παίζει μουσική, συνήθως ως δουλειά», εξαλείφοντας ουσιαστικά οποιονδήποτε άλλο εμπλέκεται στη διαδικασία δημιουργίας μουσικής πριν φτάσει στο στάδιο της απόδοσης. Το Merriam Webster’s είναι πιο ευγενικό στην ενσωμάτωση μουσικών μαέστρων και συνθετών στον ορισμό του που υποστηρίζεται επίσης από το Λεξικό Oxford Learners.
Κρίσιμο να σημειωθεί σε αυτόν τον ορισμό είναι η χρήση του περιεκτικού «ή» έναντι του πιο περιοριστικού «και». Αυτό ανοίγει την απαίτηση συμμετοχής για να είσαι μουσικός σε οποιονδήποτε είναι είτε ερμηνευτής είτε συνθέτης μουσικής. Το πιο σημαντικό, επιβεβαιώνει ότι ένα άτομο δεν χρειάζεται να είναι και τα δύο. Και αυτό αντανακλά στη δημοφιλή χρήση πιο συγκεκριμένων τίτλων στη μουσική —τραγουδιστής και τραγουδοποιός— δύο διαφορετικές ετικέτες που δεν χρειάζεται απαραίτητα να κατέχονται από το ίδιο άτομο. Η Νιγηρία, ωστόσο, έχει μια μουσική κουλτούρα που περιμένει από έναν τραγουδιστή να τα κάνει και τα δύο, έτσι ώστε το να γράφει ένας άλλος δημιουργικός ένα τραγούδι θεωρείται από πολλούς ως μεταβίβαση των ευθυνών σας και ως πονεμένο σημείο για να τρολάρουν οι αντίπαλοι ’stans‘.
Ο έξω κόσμος έχει συμβιβαστεί λίγο-πολύ με την πραγματικότητα ότι ένας τραγουδιστής δεν θα μπορεί πάντα να γράψει τα δικά του τραγούδια, και καλωσορίζουν το μοίρασμα των πιστώσεων ως αντάλλαγμα για τη βελτίωση της μουσικής. Με ένα πλήθος καλλιτεχνών που χρειάζονται τη βοήθεια άλλων καλλιτεχνών για να γράψουν μεγάλες επιτυχίες για αυτούς, κανένας θαυμαστής οποιουδήποτε καλλιτέχνη δεν θα μπορούσε να πάρει το υψηλό επίπεδο και να πει πώς τα τραγούδια πρέπει να γράφονται πάντα από τον τραγουδιστή. Υπάρχουν δημιουργικοί που έχουν κάνει εξ ολοκλήρου καριέρα σε αυτό. Μαξ Μάρτιν, για παράδειγμα, χαιρετίζεται ως επί το πλείστον ως ιδιοφυΐα καθώς όλο και περισσότερα από τα γραπτά του βρίσκονται στις μεγαλύτερες επιτυχίες της Αμερικής. Και καθώς απεχθάνεται τη φήμη και την προσοχή που συνοδεύει το να είναι κάποιος καλλιτέχνης, είναι απόλυτα ικανοποιημένος με τον ρόλο του στις σκιές. Οι τραγουδιστές είναι χαρούμενοι που ερμηνεύουν αυτά τα τραγούδια για αυτόν και οι θαυμαστές μπορούν να ακούσουν ποιοτική μουσική. Όλοι κερδίζουν.
Αλλά επειδή είναι η συντηρητική χώρα, οι άνεμοι της αλλαγής χρειάζονται το χρόνο τους για να φτάσουν εδώ. Η Νιγηρία δεν έχει φτάσει σε αυτό το επίπεδο ευρέως διαδεδομένης τραγουδοποιίας, επομένως η ντροπή της πρόσληψης τραγουδοποιών παραμένει. Και οι καλλιτέχνες που είναι πιο ανοιχτοί στην αλλαγή – ή πιο κυνικά, αυτοί που χρειάζονται περισσότερο τους τραγουδοποιούς για να αντισταθμίσουν τη συγγραφική τους ανικανότητα – βρίσκονται στο μάτι του στόχου σε αυτό το θέμα. Το „If“ του Davido γράφτηκε από τον Tekno, το „Fall“ από τον Kiddominant, και έχει μοιραστεί συγγραφικά τίτλους με τον Runtown για το „Aye“ και με τους Peruzzi, Teni, Adekunle Gold και άλλους για μερικά άλλα τραγούδια. Για αυτά, έχει γίνει το αστείο που συνορεύει με την αδυναμία να γράψει τραγούδια για τον εαυτό του.
Πολλοί εξακολουθούν να μην συνειδητοποιούν τον καταμερισμό της εργασίας που συμβαίνει στα μουσικά στούντιο, και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι δεν εξετάζουν την πιθανότητα πολλοί από τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες, εκείνοι που δεν συμβουλεύονται ανοιχτά τραγουδοποιούς, να ασχοληθούν με αυτήν την πρακτική κάτω από τα αδιάκριτα μάτια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Ο Νταβίντο, ωθημένος στον τοίχο από το κύμα των «ισχυρισμών» συγγραφής τραγουδιών που συνόδευαν τη δημόσια αναγνώριση του Adekunle Gold, θα ανταπαντούσε με ένα απλό tweet που προκαλεί σκέψεις – λίγο πολύ να κατηγορεί άλλους καλλιτέχνες ότι προσλαμβάνουν τραγουδοποιούς χωρίς να τους αναγνωρίζει δημόσια.
Αυτό ανοίγει ένα εντελώς νέο τμήμα του λόγου, και είναι για το πώς αυτή η καταστολή της σύνθεσης τραγουδιών από τους θαυμαστές επηρεάζει τους ίδιους τους συγγραφείς. Εάν ο ισχυρισμός του Davido ισχύει, και υποψιαζόμαστε ότι ισχύει, τότε υπάρχουν πολλοί παραγνωρισμένοι τραγουδοποιοί που πρέπει να φύγουν χωρίς να λάβουν τη δέουσα δημοσιότητα και εύσημα για το έργο τους, και θα πρέπει να συμβιβαστούν με οικονομικές ανταμοιβές ως τη μοναδική αποζημίωση για τις προσπάθειές τους. Όπως έθεσε ο Συμπρόεδρος των δίσκων The NATIVE, πολλοί μεγάλοι συγγραφείς μπορεί να αναγκαστούν να ερμηνεύσουν οι ίδιοι τραγούδια, έναν τομέα για τον οποίο μπορεί να μην έχουν τις ικανότητες ή το ενδιαφέρον τους.
Και είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι δεν είναι μόνο οι αντίπαλοι «stans» ενός καλλιτέχνη που θα απορρίψουν τη χρήση τραγουδοποιών. Όταν ο Τένι, το τότε πρωταγωνιστικό αστέρι του 2017 πήρε στον λογαριασμό της στο Twitter Για να αποκαλύψει ότι ήταν το στυλό πίσω από το „Like Dat“, το αναγνωρισμένο κομμάτι του Davido από το „A Good Time“, τα σχόλια ήταν πολύ μακριά από τις προσδοκίες της. Υπήρχαν θετικά σχόλια, φυσικά, αλλά μερικοί από τους θαυμαστές του Davido θα στράφηκαν εναντίον της, γιατί το έβλεπαν ως ελαφρύτητα στο είδωλό τους και ίσως ως δημόσια προβολή των ελλείψεών του. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης δεν επαίνεσε μετά από αυτή την αποκάλυψη, όπως ήταν πριν από τη νέα δημόσια αναγνώριση των τραγουδοποιών, έτσι ώστε η όλη εμπειρία να αφήσει μια πικρή γεύση στο στόμα της.
Όσο περνούσε ο καιρός, ωστόσο, ο Davido θα μάθαινε να είναι πιο ευγνώμων των τραγουδοποιών του, και λιγότερο ευαίσθητο συνολικά για το θέμα. Runtown, σε μια συνεδρία ερωτήσεων και απαντήσεων στο Twitter, αποκάλυψε ο ίδιος να είναι ο συγγραφέας του «Aye», έξι χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Γνωρίζοντας καλά τη γενική περιφρόνηση της Νιγηρίας για τους τραγουδοποιούς, έκανε αυτή την ανακοίνωση με μια αποποίηση ευθύνης, ότι «δεν υπήρχε τίποτα κακό στη χρήση τραγουδοποιών» και αυτό βοήθησε κάπως να αμβλύνει τις αντιδράσεις τόσο από τους θαυμαστές του Davido όσο και από τους ανταγωνιστές, βοηθώντας τον να αποφύγει την επανάληψη του Το περιστατικό του Τένι. Αυτές οι κινήσεις τόσο από τους τραγουδιστές όσο και από τους τραγουδοποιούς – αφαιρώντας το καπάκι από την εσωτερική λειτουργία της διαδικασίας δημιουργίας μουσικής – είναι χρήσιμες για την αντιστροφή του στίγματος που περιβάλλει τη χρήση των τραγουδοποιών. Δημιουργεί προηγούμενο για άλλα δημιουργικά και διευκολύνει τους τραγουδοποιούς να μιλήσουν και να διεκδικήσουν αυτό που τους ανήκει.
Οι Νιγηριανοί λάτρεις της μουσικής θα πρέπει να εξοικειωθούν με τις έννοιες των μουσικών, των τραγουδιστών και των τραγουδοποιών. Όσο πιο γρήγορα μπορεί ο καθένας να συμβιβαστεί με την ανάθεση διαφορετικών ρόλων στη δημιουργία μουσικής, τόσο το καλύτερο για όλους. Αν κανείς δεν περιμένει από έναν καλλιτέχνη να παράγει τα δικά του τραγούδια, και να κάνει μίξη και master, θα πρέπει επίσης να μάθουμε ότι η σύνθεση τραγουδιών μπορεί να μην προέρχεται πάντα από τον ίδιο τον καλλιτέχνη και δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό. Εν τω μεταξύ, οι τραγουδοποιοί συνεχίζουν να εργάζονται στο παρασκήνιο, δημιουργώντας τις επιτυχίες για να τις απολαμβάνουν οι θαυμαστές που δεν γνωρίζουν ευτυχώς, ενώ ο Davido και μερικοί άλλοι συνεχίζουν να δέχονται το χτύπημα επειδή έχουν διορατικότητα και δίνουν στους εκκολαπτόμενους τραγουδοποιούς την ευκαιρία να ζήσουν τα όνειρά τους.
