Το Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008, από τις 2 έως τις 5 μ.μ., τέσσερις προσκεκλημένοι ομιλητές πήραν τη θέση για το Συμπόσιο Μνήμης του Lewis Glucksman. Αυτό που πρέπει να ήταν ένα σχεδόν γεμάτο αμφιθέατρο στο θέατρο Edmund Burke στο Trinity College [sponsored by Bloom and in association with Dublin City Library].
Προεδρεύει Καθηγητής Moray McGowan; Ο πρώτος ομιλητής ήταν Ο Δρ Μάθιου Τζεμπ. Ξεκίνησε με αυτό που ονόμασε «ένα ποίημα για το Boatany». Ένας καταπληκτικός ομιλητής, εντυπωσίασε τα πλήθη με την ερώτηση που τελικά ήταν «μας εκμεταλλεύονται τα φυτά;», βασισμένο στην ικανότητα των φυτών να επιβιώνουν. Η σκέψη του, ότι η μηλιά για παράδειγμα που ξεκίνησε στο Καζακστάν με ένα κουκούτσι που περιείχε κυάνιο και όμως έχει γίνει ένα από τα πιο επιτυχημένα δέντρα ποτέ. Τα γεγονότα του εξέπληξαν και διασκέδασαν ενώ οι συνοδευτικές του διαφάνειες οδήγησαν στο σπίτι πόσα 2 κυβικά χιλιόμετρα H2O που τα φυτά χωρίζονταν μέσω φωτοσύνθεσης κάθε μέρα ήταν στην πραγματικότητα και ότι 30 φορές το μέγεθος της Ιρλανδίας καλλιεργούνταν σαν σιτάρι.
Δρ Shelly Siguaro όπως και με όλους τους άλλους ομιλητές τηρήθηκε ευγενικά εντός του πολύ στενού χρονοδιαγράμματος. Το κομμάτι της είχε τίτλο «The Poetics of a Paradox». Αναρωτήθηκε αν οι κήποι και η πολιτική είναι πολιτικές. Σημείωσε ότι ένα οικόπεδο ήταν ένα σχέδιο αλλά και ένα μέρος για να αναπτυχθεί. Το πιο εκπληκτικό της ανάλογο ήταν ότι «η αλλαγή των κανόνων του κήπου ήταν σαν να ντύνεσαι μπροστά στο γκαζόν».
Άντριου Γουίλσον ήταν ο νούμερο τρία ομιλητής. Το κήρυγμά του ήταν «Οπτική Ποίηση» Ξεκίνησε με έναν προσωπικό φόρο τιμής στον αδερφό του, αθλητικογράφο για τον Guardian και πώς η ανταγωνιστικότητα έπαιξε ρόλο στη ζωή του. Μου άρεσε αυτό. Αναρωτήθηκε αν το ωραίο και το άσχημο δεν ήταν καλύτερο από το fab ή το „shoite“ και σχολίασε ότι οι εμφανίσεις στον κήπο ενώ ήταν έντονες και εκθαμβωτικές, όπου τότε μόνο μια ανάμνηση.
Ο τελευταίος ομιλητής ήταν κα Άννα Πάβορντ και «Αναζήτηση παραγγελίας». Μίλησε για κοινά ονόματα έναντι λατινικών. Είπε την ιστορία των γυναικών βοτάνων, των οποίων η δουλειά ήταν να συλλέγουν το φυτό για τους γιατρούς για θεραπείες και αντί να περπατούν τα 8 μίλια – απλώς έδιναν στον γιατρό το πιο κοντινό τους πράγμα. Έτσι οι θεραπείες δεν πέτυχαν και τελικά η μελέτη των φυτών έγινε απαραίτητη. Μίλησε για τον William Turner, τον 1ο βοτανολόγο του Ηνωμένου Βασιλείου, ο οποίος έγραψε ένα βιβλίο με ονόματα φυτών – αλλά ήταν όλα στα αγγλικά και έτσι ήταν άχρηστο στο εξωτερικό.
Συνολικά, αυτή ήταν μια υπέροχη μέρα. Ήταν εξαιρετικό στην πραγματικότητα ή όπως θα ενθάρρυνε ο Andrew τους μαθητές του να πουν «ήταν υπέροχο». Πραγματικά, πραγματικά μου άρεσε. Ανυπομονώ πολύ για το επόμενο. Bulaidh bós, μπράβο σε όλους – κάνατε πραγματικά περήφανος.
